ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ένα χαρακτηριστικό που έχουν όλες οι διοικήσεις είναι ότι δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Συνήθως περιστοιχίζονται από διάφορους κόλακες και πονηρούς που τους λένε αυτά που θέλουν να ακούν, επειδή αυτούς τους συναναστρέφονται καθημερινά, έχουν την εντύπωση πως η άποψη των κολάκων αντηχεί την εντύπωση του κόσμου για την διοίκηση.

Όταν δε κάποιος δημότης εκφράσει τα παράπονα του, τότε η κάθε διοίκηση ψάχνεται να ανιχνεύσει τον «υπόγειο λόγο», όπως π.χ. αν ανήκει σε άλλη παράταξη, αν έχει συγγενείς που ψηφίζουν άλλον υποψήφιο κτλ. Μπορεί και να τον χαρακτηρίσουν περίεργο, γραφικό ακόμα και υπερβολικό προκειμένου να μη χαλάσουν το παραμύθι τους.

Άρα οποιαδήποτε κριτική γίνεται στην διοίκηση έχει κακή προαίρεση, κρύβει συμφέροντα, είναι πέρα του δέοντος αυστηρή, και ο μόνος σκοπός είναι να διαβάλλει την καλή εικόνα της διοίκησης.

Οι διοικούντες πάντα βρίσκουν και έχουν δικαιολογίες, μπορεί πριν γίνουν διοίκηση να μην άφηναν περιθώρια ούτε καν για αιτιολογίες σε μία προηγούμενη διοίκηση, και να απαιτούσαν τα δέοντα χωρίς την παραμικρή απώλεια.

Με απλά λόγια ο δρόμος προς την εξουσία είναι προβλέψιμος, όπως είναι και η διαδρομή κατά την εξουσία. Τελικά οι άνθρωποι αλλάζουν όταν βρεθούν στην εξουσία, ή η εξουσία αλλάζει τους ανθρώπους?

Ο γνωστός ανθέλληνας Αμερικάνος πολιτικός Χένρυ Κίσσινγκερ είχε πει «Η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό.»

Ένας Γάλλος διπλωμάτης ο Ταλεϋράνδος είχε πει «Κανένας αποχαιρετισμός στον κόσμο δεν είναι τόσο βαρύς, όσο ο αποχαιρετισμός της δύναμης της εξουσίας.»

Γενικά υπάρχουν πολλά και διάφορα γνωμικά σχετικά με την εξουσία καθώς και παραδείγματα από τα οποία προκύπτει ότι η θέση στην εξουσία είναι μία πολύ δύσκολη υπόθεση για κάθε άνθρωπο. Δεν έχει σημασία το μέγεθος της εξουσίας ή το πνευματικό επίπεδο εκείνου που εξουσιάζει. Τα χαρακτηριστικά είναι πανομοιότυπα χωρίς διακριτές αποκλείσεις.

Οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει με τον εαυτό τους, που έχουν καταφέρει να φτάσουν σε ένα πνευματικό επίπεδο, όχι μόνο δεν σκέφτονται τον εαυτό τους στην εξουσία, αλλά συνήθως είναι αντιεξουσιαστές.
Αυτό καταδεικνύει ότι η εξουσία δεν κουμαντάρεται αλλά είναι βέβαιο ότι κουμαντάρει τους πρόθυμους να την αποκτήσουν. Τελικά κάποιος κατακτά την εξουσία ή τον κατακτά η εξουσία.
Είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα όταν κάποιος έχει την ψευδαίσθηση ότι μένει αλώβητος από το πέρασμα του στην εξουσία. Η εξουσία κουφαίνει, τυφλώνει, ξεχνάει. Μέχρι να βρεθεί κάποιος στην εξουσία, είναι απαραίτητο να την κριτικάρει, να αντιπαρατεθεί, ακόμα και να την πολεμήσει, και μόνο το γεγονός, όταν «κατακτήσει» την εξουσία, ακολουθεί πρακτικές, χρησιμοποιεί ξύλινες δικαιολογίες, που αντιμάχονταν στο παρελθόν, είναι ενδεικτικό ότι έχει προσαρμοσθεί και αλλοτριωθεί από την αίγλη της.

Συνήθως τα κίνητρα για κάποιον να βρεθεί στην εξουσία είναι να αντιμετωπίσει τα κακώς κείμενα, να βελτιώσει τις συνθήκες να προσφέρει στο κοινό σύνολο, στην ουσία αυτό είναι μια καμουφλαρισμένη λαχτάρα για να εξουσιάσει.

Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ αλλάζουν τα πρόσωπα, αλλάζουν οι παρατάξεις ή τα κόμματα παρόλα αυτά τα στραβά παραμένουν, δεν αλλάζει τίποτα, και δε καταλογίζεται επί της ουσίας τίποτα και σε κανέναν.

Η εξουσία είναι απρόσωπη, ανεύθυνη, και πάντα ανεπαρκής ή καταστροφική για ότι εξουσιάζει.

Η εξουσία διαπιστώνει συνέχεια «εχθρούς» είναι εκείνοι που δε την αφήνουν σε ησυχία.
Η κριτική και η αντιπαράθεση είναι πόλεμος για την εξουσία, είναι χαλίκι στο παπούτσι της, όποιος την κάνει, υποχρεωτικά κάποια σκοπιμότητα κρύβεται, είναι ανεπιθύμητος, δεν είναι φίλος, όπως οι φίλοι κόλακες που ανέφερα παραπάνω.
Εξάλλου από την φθορά που παρουσιάζουν οι εξουσιάζοντες, με τον χρόνο, καταλήγουν στο πως θα παραμείνουν στην εξουσία και όχι η ουσία του ρόλο για τον οποίο βρίσκονται σε αυτή την θέση.

Καλό είναι να προσέχετε εκείνους που ακόμα δεν έχουν «κατακτήσει» την εξουσία, ενώ φέρονται και παρουσιάζουν χαρακτηριστικά εξουσιαστή.

Θα έχετε διαπιστώσει ότι παρόμοια φαινόμενα συναντάμε ακόμα και σε περιπτώσεις όπως ένα σωματείο, ένας σύλλογος, μια παρέα κτλ, ανεξάρτητα από την δυναμική ή το εύρος.

Όσο υπάρχουν σκοπιμότητες, διακρίσεις, εξαρτήσεις, ευάλωτες προσωπικότητες που συνήθως ασχολούνται με τα κοινά, το σκηνικό δε μπορεί να αλλάξει.

Προφανώς εκτός από έλλειμμα δημοκρατίας, αυτό οφείλεται και στην ανθρώπινη αδυναμία που δε μπορεί να αντισταθεί στα προνόμια αλλά και την ηδονή της εξουσίας.

Φυσικά το έλλειμμα στην δημοκρατία εμείς οι απλοί πολίτες το έχουμε επιτρέψει, για παράδειγμα, οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου είναι ανοικτές, παρόλα αυτά οι πολίτες ενδιαφέρονται και παραβρίσκονται στα δημοτικά συμβούλια μόνο όταν θα συζητηθεί ένα θέμα που τους αφορά άμεσα.

Η επιλογή των δημοτών για τον ποιον θα ψηφίσουν στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές, εξαρτάται από την προσωπική σχέση με τους υποψηφίους, από το προσωπικό τους συμφέρον, και στις περισσότερες περιπτώσεις η επιλογή ψήφου γίνεται την τελευταία στιγμή, χωρίς να γνωρίζουν στην ουσία βασικά στοιχεία που να ανταποκρίνονται στο βάρος της επιλογής.

Με απλά λόγια, εμείς οι απλοί θνητοί είμαστε που επιτρέπουμε να παίζεται αυτή η κακόγουστη παράσταση στην καθημερινότητα μας, τις πλάτες μας και την τύχη μας. Ένα και μόνο ερώτημα σε όλους εκείνους που ασχολούνται ή θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά προκύπτει, «γιατί θέλουν να μπουν σε αυτή την διαδικασία;»