ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΩΝΥΜΟ ΟΥΤΕ ΠΤΥΧΙΑ


Η επωνυμία εξασφαλίζει εγκυρότητα ή υπευθυνότητα?
Σίγουρα όχι, όλοι μας έχουμε γίνει μάρτυρες και θύματα αυτής της ψευδαίσθησης.
Δεν χρειάζεται κάποιος να πει ή να γράψει κάτι επώνυμα για να έχει ουσία, ενδιαφέρον, να είναι έγκυρο ή οτιδήποτε άλλο.

Να σας θυμίσω ένα παράδειγμα που συνέβη προεκλογικά με πρωταγωνιστές τον πρώην δήμαρχο Γ . Μαστοράκο και τον Κ. Κουτρούλη.

Ο μεν πρώτος μέχρι κάποια στιγμή διαβεβαίωνε ότι θα κατέβει επικεφαλής και μάλιστα είχε δημοσιοποιήσει και 25 ονόματα υποψηφίων. Ο δε Κ. Κουτρούλης είχε δημιουργήσει μία παράταξη και ενώ διαβεβαίωνε μέχρι τελευταία στιγμή ότι δε θα κάνει πίσω στην επιλογή του να ηγηθεί μιας εναλλακτικής παράταξης, τα γύρισε και αυτός.

Παρόλα αυτά και ο Κος Μαστοράκος και ο Κος Κουτρούλης έχουν ακόμα υποστηριχτές, ενώ δεν ήταν συνεπής σε αυτά που δημοσιοποιούσαν και που τελικά εκτέθηκαν.
Η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα σε αυτά που λέγονται ή που γράφονται δεν έχουν να κάνουν με το αν είναι επώνυμα ή ανώνυμα. Σίγουρα η ανωνυμία δημιουργεί επιφυλάξεις, αλλά ένα ανώνυμο κείμενο ή σχόλιο μπορεί να πει μεγάλες αλήθειες, όπως και ένα επώνυμο κείμενο ή σχόλιο μπορεί να μην λέει όλη την αλήθεια ή ακόμα και να αποπροσανατολίσει.
Αυτό είναι ένα στερεότυπο που δεν εξασφαλίζει τίποτα και το έχουμε δει όλοι μας, το έχουμε αντιμετωπίσει στην καθημερινότητα μας.

Ένα άλλο στερεότυπο είναι η διαστρεβλωμένη έννοια του «μορφωμένου».
Μορφωμένος είναι εκείνος που έχει τελειώσει πανεπιστήμιο ή έχει ανώτερη μόρφωση?
Ο μορφωμένος κρίνεται από την επαγγελματική του ιδιότητα ή από την εξειδίκευση?
και σε αυτή την περίπτωση έχουμε δει πόσο πολιτισμένοι, σοβαροί και υπεύθυνοι μπορεί να είναι οι λεγόμενοι «μορφωμένοι».

Ένα μεγάλο ποσοστό από «μορφωμένους» γιατρούς εκμεταλλεύονται τον πόνο και την αγωνία συγγενών ή ασθενών για να γίνουν πλουσιότεροι με τα λεγόμενα φακελάκια.
Δικαστικοί κάνουν τα στραβά μάτια και η δικαιοσύνη είναι διαθέσιμη σε εκείνους που τα έχουν.
Πολιτικοί… μας έχουν ξεπουλήσει, αυτοί και αν είναι «μορφωμένοι».

Προσωπικά δε μου λέει τίποτα η ιδιότητα του άλλου ιδίως όταν αυτή προέρχεται από πανεπιστημιακή εκπαίδευση, περισσότερο με ενδιαφέρει ο τρόπος που σκέφτεται, πόσο καλά δομημένες και ξεκάθαρες είναι οι απόψεις του, πόσο υπεύθυνος είναι στην άσκηση των καθηκόντων του και την εμπλοκή του στα κοινά.

Φυσικά όσο δύσκολο είναι να μπορέσεις να καταλήξεις στο κατά πόσο ένας «μορφωμένος» είναι όντως μορφωμένος, άλλο τόσο δύσκολο είναι και για εκείνους που δεν έχουν τελειώσει κάποιο πανεπιστήμιο ή που δεν ασκούν ένα επάγγελμα που αυτομάτως θα τους δώσει κύρος στην κοινωνία.
Η εποχή μας είναι πονηρή, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και ο απλός κόσμος έχει ανάγκη από «μεσσίες», και όσο υπάρχει αυτή η ανάγκη θα βρίσκονται πολλοί και στην πλειοψηφία τους «μορφωμένοι» που θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν αυτό το στερεότυπο με σκοπό την δόξα και το χρήμα.

Όπως έχετε πλέον διαπιστώσει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με ονοματεπώνυμο δεν εξασφαλίζουν καμία ενημέρωση εκτός από εκείνη που θέλουν. Θα έχετε διαπιστώσει ότι ο τοπικός τύπος είναι πάντοτε βελούδινος στην όποια δημοτική αρχή διοικεί, μπορεί να κρατάει πισινές για κάποιους που ποντάρει ότι μελλοντικά μπορεί να γίνουν δήμαρχοι κτλ…
Η κριτική δεν έχει απαραίτητα εχθρικό χαρακτήρα, μπορεί να βοηθήσει και να «ισιώσει» στραβοπατήματα της όποιας διοίκησης, αρκεί η κριτική να έχει λόγο και επιχειρήματα και να τάσσεται με το κοινό συμφέρον. Ποίος δε θέλει κάτι τέτοιο, ακόμα και από τους διοικούντες, εκτός φυσικά αν η κριτική μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην εκπλήρωση συγκεκριμένων συμφερόντων.

Όλοι οι εμπλεκόμενοι με τα κοινά έχουν τρωτά σημεία ή εκτροχιάζονται, για τον καθένα μπορείς να πεις οτιδήποτε, να τονίσεις αδυναμίες του, να τον στήσεις στον τοίχο και να τον πετροβολάς. Τι νόημα όμως έχει να κάνεις κάτι τέτοιο όταν αυτό δε θα έχει αντίκτυπο στο κοινό συμφέρον?
Σε αυτή την περίπτωση ή κοιτάς την πάρτι σου και τα μικροσυμφέροντα, ή είσαι εμπαθής με κάποιους ή τρέφεις κάποιο σύμπλεγμα σου, που δεν ωφελεί την κοινωνία παρά μόνο το «ελαττωματικό» σου είναι.

Η δουλειά των στερεότυπων είναι να μη μας αφήνουν να ψάχνουμε πίσω από αυτό που φαίνεται, διευκολύνουν μόνο τους πονηρούς τους κόλακες, τους καιροσκόπους.
Σαν μικρή κοινωνία που είμαστε στο Ηράκλειο, που λίγο ή πολύ γνωρίζουμε τι καπνό φουμάρει ο καθένας που θα μας ζητήσει να τον στηρίξουμε, ας έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στην γνώμη μας, ας κοιτάξουμε πέρα από το προσωπικό συμφέρον μας, εξάλλου αν επικρατήσει η λογική που θέλει ικανοποιημένο το κοινό συμφέρον τότε έχουμε τεράστιες πιθανότητες να το απολαύσουμε.

Η κοινωνία μας εξελίσσεται, παρόλα αυτά παραμένουν κάποια απαρχαιωμένα στερεότυπα, έχουμε παραδείγματα, έχουμε δώσει εξουσίες σε «μορφωμένους» ως επί το πλείστον, και τελικά μας κρέμασαν, μέχρι πότε θα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία?

Μας ενδιαφέρει να κατακρίνουμε ή να έχουμε αυτά που ζητάμε?
Μας ενδιαφέρει να ταχθούμε σε κάποιο στρατόπεδο ή να απαιτούμε καλύτερες συνθήκες?
Μας ενδιαφέρει να επιλέγουμε σοβαρά και υπεύθυνα πρόσωπα ή πρόσωπα που θα μας ανταμείψουν προσωπικά?

Δεν υπάρχει πιο αντικοινωνική λογική από αυτή.
Δεν υπάρχει κοινωνία με αυτό το σκεπτικό, όσοι σκέφτονται έτσι κάνουν κακό στους συμπολίτες τους, είναι απαράδεχτοί και ακατάλληλοι να ζουν σε ένα κοινωνικό περιβάλλον.

Ξέρω ότι αυτό ακούγεται πολύ σκληρό, αλλά δυστυχώς είναι η μοναδική ελπίδα που έχουμε σαν κοινωνία να απομονώσουμε όλους αυτούς και να βασιστούμε σε μια λογική που θα επιδιώκει το συνολικό συμφέρον, την μικρή μας κοινωνία που είναι το Ηράκλειο.

Έχω δει στα σχόλια του μπλοκ, μουτζαχεντίν, να βρίζουν να λασπώνουν και στην ουσία να μην λένε τίποτα, μόνο να θέλουν να δημιουργήσουν αρνητικές εντυπώσεις για τους αντιπάλους τους.
Γιατί να κάνουν αυτό και όχι να τονίσουν τα προτερήματα και τις ενέργειες εκείνων που υποστηρίζουν?

Τι ωφελεί η λάσπη, που ακόμα και αν έχει βάση, όταν δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση?
Πως μπορεί αυτή η τακτική να ωφελήσει το κοινό συμφέρον?
Πάντα είχα την αίσθηση ότι ο δήμος μας έχει μια δική του ενέργεια, ίσως να κάνω και λάθος επειδή μου αρέσει που γεννήθηκα και κατοικώ στο Ηράκλειο, μπορεί οι συνθήκες να έχουν αλλάξει, αλλά αυτή η ενέργεια σα να παραμένει.

Ας εκμεταλλευτούμε λοιπόν τις δυσκολίες και τα παραδείγματα που έχουμε, ας ξεφύγουμε από τα στερεότυπα που τελικά δεν εξασφαλίζουν τίποτα απολύτως, μήπως και τελικά βελτιωθούμε σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι.