Μια από τις πλέον συνηθισμένες πρακτικές των διοικούντων στον δημόσιο τομέα, είναι η ρήψη των ευθυνών στο υπαλληλικό προσωπικό, προκειμένου να δικαιολογήσουν την αναποτελεσματικότητα τους, και την αδυναμία διοίκησης.Αυτό συμβαίνει και στους δήμους, οι εκάστοτε αιρετοί, στρέφουν τα πυρά στους εργαζόμενους και το χειρότερο, δημιουργούν την αίσθηση ότι οι υπάλληλοι στις δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις είναι ευνοούμενοι, δεν προσφέρουν, χοντρά – χοντρά πληρώνονται χωρίς να κάνουν το παραμικρό. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζουν οι διοικούντες την συναίνεση κάποιων πολιτών όταν προσανατολίζονται σε απολύσεις προσωπικού. Και όμως υπάρχουν συνδημότες μας που έχουν φάει το παραμύθι που τεχνηέντως παπαγαλίζουν διάφοροι από τον κύκλο των διοικούντων, και όχι μόνο δεν δυσφορούν με τέτοιου είδους ενέργειες αλλά τις επικροτούν και από πάνω.
Αν μπορούσαμε να μοιράσουμε τις ευθύνες, το 80% αναλογεί στην διοίκηση και ένα 20% στους εργαζόμενους. Υπολογίστε πως ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων στον δήμο πληρώνεται πενιχρά και μάλιστα καθυστερημένα, σε αντίθεση με τους παχουλούς μισθούς του δημάρχου, των αντιδημάρχων, και διάφορων συμβούλων.
Όχι μόνο δε θα έπρεπε να μιλάνε οι διάφοροι αιρετοί για περικοπές προσωπικού στις επιχειρήσεις του δήμου, αλλά θα έπρεπε να ντρέπονταν και μόνο που το σκέφτονται.
Εάν ένας δήμος αποτελεί επιχείρηση με την χρηματο-οικονομική έννοια, τότε αντί να εκλέγαμε τους εκάστοτε αιρετούς, να αναλάμβαναν ιδιωτικές εταιρίες την διαχείριση του δήμου με σκοπό την πιο οικονομική λειτουργία του. Εδώ είναι το κομβικό σημείο, οι δήμοι, οι κρατικοί φορείς, δεν μπορούν να λειτουργήσουν σαν ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, και ο λόγος είναι ότι μόνο έτσι μπορούν να προσφέρουν κοινωνικό έργο, εξάλλου αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης τους.
Όσοι μπλέκονται και θέλουν να μπλεχτούν με τα κοινά πρέπει πρώτα να χωνέψουν αυτό ακριβώς. Δεν αναλαμβάνουν ως managers αλλά ως εξουσιοδοτημένοι από τους δημότες, ελεγκτές και διαχειριστές της δημόσιας περιουσίας. Για παράδειγμα ο Γεωργόπουλος θέλει να δώσει την καθαριότητα στους ιδιώτες, το ίδιο και τον δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό, ενδεχομένως και άλλες επιχειρήσεις του δήμου, με ποια εξουσιοδότηση τολμά να σκέφτεται κάτι τέτοιο? Ο Κος Γεωργόπουλος είναι περαστικός από τον δήμο Ηρακλείου, αύριο φεύγει, τη περιουσία του δήμου μας πρέπει να την παραδώσει ακέραιη όπως την πείρε.
Τι σόι τερτίπια είναι αυτά αγαπητοί συνδημότες?
Πως επιτρέπουμε σε τύπους όπως ο σημερινός δήμαρχος να σκορπάει την περιουσία όλων μας. Ποιος νόμος σε αυτή την κακομοίρα δημοκρατία που απολαμβάνουμε μπορεί να μας προστατεύσει από τέτοιους καρχαρίες. Το παράδοξο είναι πως η δημοκρατία μας εξασφαλίζει και προστατεύει τον εκάστοτε δήμαρχο για 4 χρόνια τουλάχιστο.
Όταν ήταν ο Μπάμπαλος στην ΔΕΤΕΗΑ είχε πει «αν δεν βγάλει τα έξοδα του ο δημοτικός κινηματογράφος Νοσταλγία θα τον κλείσω».
Δικός του ήταν?
Χρησιμοποιούν και πρώτο πρόσωπο τρομάρα τους. Φαίνεται νιώθουν τόσο δεμένοι με την διοίκηση του δήμου που αισθάνονται ότι είναι προσωπική τους υπόθεση.
Τα ΚΑΠΗ βγάζουν τα έξοδα τους, η δημοτική συγκοινωνία, το αθλητικό κέντρο, οι βρεφονηπιακοί? Ο δήμος συνολικά?
Αν είναι να τα κλείσουμε όλα, αλλά οι μάγκες σκέφτονται… ποιος θα δώσει σημασία αν κλείσουμε τον δημοτικό κινηματογράφο, ποιος θα νοιαστεί αν κλείσουμε το ραδιόφωνο…
Τι έχουν κάνει αυτοί οι κύριοι όσα χρόνια διαχειρίζονταν τις παραπάνω επιχειρήσεις του δήμου που δεν μπορούν να κάνουν περισσότερα οπότε η μόνη λύση είναι το λουκέτο?
Υπάρχουν δημοτικοί κινηματογράφοι που εξελίχθησαν και αποτελούν τις καλύτερες επιλογές για τους σινεφίλ. Δε τους άφησαν στο έλεος του θεού, ασχολήθηκαν, επένδυσαν, και σήμερα αποτελούν στολίδι και καμάρι για δήμους όπως η Φιλοθέη, ο κορυδαλλός κ.α.
Ο κινηματογράφος Νοσταλγία όμως παραμένει γραφικός (που δεν είναι απαραίτητα κακό) με φτωχή υποδομή και χωρίς καμία βελτίωση. Το ίδιο συμβαίνει με τον δημοτικό ραδιοφωνικό σταθμό. Ένας από τους πρώτους ραδιοφωνικούς σταθμούς στην Αθήνα, παραμένει αναξιοποίητος από το 1988, εξαιτίας της άγνοιας και αδυναμίας διαχείρισης του από τους αιρετούς μας.
Η διοίκηση είναι δύσκολη υπόθεση, και ιδίως όταν αφορά δημόσια διοίκηση όπου το μέλημα πρέπει να είναι το κοινό συμφέρον. Δεν μπορεί αυτός που αναλαμβάνει την διοίκηση μιας επιχείρησης, πόσο μάλλον όταν δεν είναι γνώστης του αντικειμένου της, να θέλει να επιβάλλει τις όποιες εμπνεύσεις του, και γενικά να εφαρμόζει ότι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Αφενός πρέπει να είναι ανοικτόμυαλος (ΑΚΟΥΣ ΣΤΑΥΡΟ?) αφετέρου επιβάλλεται να συνεργαστεί και να συμβουλεύεται ανθρώπους που έχουν παρελθόν και ειδικότητες που θα βοηθήσουν.
Πώς να λειτουργήσει κάποιος αιρετός με αυτό τον τρόπο, όταν διατυμπανίζει στα καφενεία που γυρνάει, ότι οι υπάλληλοι στην επιχείρηση είναι άχρηστοι?
Ο πρώτος άχρηστος είναι ο ίδιος γιατί όχι μόνο δεν έχει την απαραίτητη τεχνογνωσία στο αντικείμενο που αναλαμβάνει, αλλά δεν έχει το παρελθόν την εμπειρία που μπορεί να έχουν οι υπάλληλοι που διοικεί. Πως όμως θα δικαιολογήσει την ανεπάρκεια του, πως θα δείξει ότι ο καημένος κάνει ότι μπορεί, το προσωπικό είναι αυτό που του δένει τα χέρια.
Και να έρθουμε στην άλλη πλευρά. Ο εργαζόμενος στην όποια δημοτική επιχείρηση, με τι διάθεση να εργαστεί όταν ξέρει ότι δεν πρόκειται να αναγνωριστεί η προσφορά του (ανεξάρτητα αν είναι υποχρέωση του), όταν υπάρχει ένας προϊστάμενος που αδυνατεί να τον καθοδηγήσει ή τον καθοδηγεί λανθασμένα ή αναποτελεσματικά, όταν φέρει την ρετσινιά του τεμπέλη, του ευνοημένου, του πεταμένου?
Όλες οι επιχειρήσεις χρειάζονται και όλοι οι εργαζόμενοι που τις στελεχώνουν, αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι αναλφάβητους διοικητές, εφιαλτικούς οραματιστές, και ανευθυνο-υπεύθυνους παρλαπίπες.
Σας παραθέτω μια γλαφυρή απλοποιημένη ανάλυση για το πώς δουλεύει το σύστημα από τους managers μέχρι τους απλούς, φτωχούς εργαζόμενους.
Σημειώστε ότι το συγκεκριμένο έχει διαμορφωθεί από ομάδα επιστημόνων του Harvard
Το αρχείο είναι σε pdf μορφή, αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε