Θα κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν με σκοπό να βρούμε τις απαντήσεις στο δυσάρεστο ερώτημα «πως κατάντησε έτσι το Ηράκλειο».Το προάστιο μας με τους απέραντους ελεύθερους χώρους, η φιλική πόλη μας, δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε, στην ουσία κανείς δε περίμενε την εξέλιξη που βιώνουμε σήμερα.
Το Ηράκλειο έπεσε θύμα των εργολάβων και των καιροσκόπων, που δυστυχώς δεν σταμάτησαν πουθενά, κατασπάραξαν τα «φιλέτα» που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν διαφορετικά ή τουλάχιστο να μην έχουν αυτή την εικόνα σήμερα.
Εργολάβοι… έχετε αναρωτηθεί πόσοι εργολάβοι έχουν εμπλακεί με τα κοινά τα τελευταία 20 χρόνια? ανεξάρτητα σε ποια παράταξη άνηκαν.
Κάποιοι από αυτούς δραστηριοποιούνται και σήμερα με τα κοινά.
Μη βιάζεστε…
Φυσικά και οι εργολάβοι είναι πολίτες και έχουν δικαίωμα να θέσουν υποψηφιότητα όποτε το αποφασίσουν, αλλά τουλάχιστο για τα προηγούμενα χρόνια κρύβεται ένα μυστικό που δε πάει ο νους του ανυποψίαστου δημότη.
Αν κάποιος εκλεγεί ως δημοτικός σύμβουλος έχει πρόσβαση στα αρχεία του δήμου, που αφορούν δημοτολόγια, ιδιοκτησία ακινήτων κτλ.
Εδώ είναι το μεμπτό!
Κάποιοι κύριοι οι οποίοι έβλεπαν μπροστά και δεδομένου ότι υπήρχαν αλάνες που οι ιδιοκτήτες ήταν άγνωστοι και ενδεχομένως να είχαν τις ιδιοκτησίες τους ξεχασμένες, η πρόσβαση στα κατάλληλα βιβλία ήταν η ιδανικότερη περίπτωση για τους πονηρούς εργολάβους.
Μέχρι το 90 υπήρχαν τεράστιες περιοχές που δεν ήταν καν στο σχέδιο, και ξαφνικά από εκεί που κανένας δεν είχε αντικρύσει ποτέ τους ιδιοκτήτες, κάποιοι όχι μόνο τους εντόπιζαν αλλά είχαν και πρόσβαση στα στοιχεία τους ώστε να επικοινωνήσουν μαζί τους.
Αδαείς όπως ήταν πολλοί από τους ιδιοκτήτες οικοπέδων, που σε κάποιες περιπτώσεις ούτε που γνώριζαν που βρίσκονταν τα οικόπεδα τους, ως καλοθελητές εμφανίζονταν τα κοράκια, και με διάθεση να προστατεύσουν την περιουσία των ιδιοκτητών τους ενημέρωναν όπως ήθελαν.
Δηλαδή… για παράδειγμα είμαι εγώ ιδιοκτήτης ενός οικοπέδου στο Ηράκλειο το 1990 που γνωρίζω ότι είναι ανεκμετάλλευτο εφόσον δεν είναι στο σχέδιο, επικοινωνεί μαζί μου κάποιος που εμφανίζεται σαν άνθρωπος του δήμου, και με ενημερώνει ότι το οικόπεδο μου, πρόκειται σύμφωνα με πληροφορίες που έχει, να εκποιηθεί, μου προσφέρει ένα ποσό το οποίο για την περίπτωση μου ακούγεται συμφέρον, και τελικά μεταβιβάζω το οικόπεδο μου σε αυτόν τον καλό άνθρωπο που μπήκε στον κόπο να με προστατεύσει.
Για 15 χρόνια γίνονταν της ρεμούλας το κάγκελο!
Φυσικά δεν ήταν απαραίτητο κάποιος που έκανε αυτή την δουλειά να ήταν εργολάβος, θα μπορούσε να ήταν πολιτικός μηχανικός, θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε δημοτικός σύμβουλος που ανάμεσα στους γνωστούς του ήταν και κάποιος γενναιόδωρος εργολάβος.
Έτσι λοιπόν χωρίς να κανένας να το έχει υποψιαστεί οι ελεύθεροι χώροι γίνονταν πολυκατοικίες ή μάλλον πολυκατοικιάρες μια και δεν υπήρχε περιορισμός για το πόσους ορόφους δικαιούται να κτίσει ο κάθε εργολάβος, γεγονός που οδήγησε στο να πυκνοκατοικηθεί το προάστιο μας, και να λέμε σήμερα πάλι καλά που έχουμε και το πράσινο που υπήρχε πριν από 20 χρόνια.
Εδώ έπαιξαν και οι αντιπαροχές, για τις περιπτώσεις που κάποιος δεν ήταν ικανοποιημένος με τις προσφορές των ενδιαφερομένων, και να σου τα 5όροφα και τα 6όροφα για να ωφεληθούν και οι δύο πλευρές.
Στο παιχνίδι είχε μπει και η ΔΕΤΕΗΑ που έγινε στα μέσα του 90 εργολάβος και τους δημοτικούς χώρους που είχε εξασφαλίσει ο δήμος, τους έκανε διαμερίσματα εισπράττοντας σεβαστά ποσά από τις πωλήσεις, λες και θα εξασφάλιζαν κάτι το ουσιώδες για τους δημότες και τον δήμο.
Ανατρέξτε στα μέσα της δεκαετίας του 90 για να εντοπίσετε ποια πρόσωπα ήταν τότε στην ΔΕΤΕΗΑ.
Αγαπητοί συνδημότες, πέσαμε θύματα της αδηφαγίας των εργολάβων, και των καιροσκόπων. Δε βρέθηκε κανένας να μας προστατεύσει από αυτή την λαίλαπα, και σήμερα ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, και αντικρίζω τοίχους, γκαραζόπορτες, όταν παλαιότερα χάνονταν το μάτι μου στο υπερπέραν.
Σας μιλώ ειλικρινά, καμιά φορά ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου, και δε βλέπω τις ογκώδεις πολυκατοικίες, νομίζω ότι βλέπω αλάνες, αισθάνομαι την άπλα του χώρου, αλλά δυστυχώς αυτό διαρκεί μερικά δευτερόλεπτα.
Δε θα είχα την απαίτηση να ήταν όπως πριν από 15 χρόνια το αγαπημένο μας Ηράκλειο, αλλά όχι και έτσι, χωρίς καμία μέριμνα από ΠΟΥΘΕΝΑ, δε περίσσεψαν ούτε δημοτικοί χώροι, ούτε πάρκα, ούτε αλάνες, τίποτα.
Είναι θλιβερό, να μην υπάρχει σε γειτονιά χώμα, όλα έχουν καλυφθεί από τσιμέντο, τα παιδιά μου και τα παιδιά σας αύριο δεν θα οσμιστούν την μυρωδιά του χώματος μετά την βροχή. Τα παιδιά μας δε θα γνωρίσουν τι σημαίνει γειτονιά, δε θα τρέξουν στις αλάνες όπως είχαμε εμείς την τύχη να κάνουμε στην ηλικία τους.
Τα έχουμε κάνει ΣΚΑΤΑ, μπορεί να μην είμαστε εμείς οι άμεσα υπεύθυνοι, αλλά η απουσία από οποιαδήποτε έλεγχο και κριτική μας καθιστά εξίσου υπεύθυνους.
Οι καρχαρίες έκαναν την δουλεία τους, σήμερα φιγουράρουν σαν επιτυχημένοι και ευυπόληπτοι πολίτες, αλλά η μπάλα μας πείρε εμάς και τα παιδιά μας.
Όταν φθάνουμε στο σημείο να συζητάμε αν αυτά που γράφω φαίνονται σε κάποιους υπερβολικά, επειδή δεν φτάσαμε στο ίδιο χάλι με άλλες περιοχές της Αθήνας συνεπώς θα πρέπει να είμαστε και ευχαριστημένοι για αυτό που έχουμε, νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να μπορέσουμε να καταλήξουμε στο ουσιώδες.
Το μόνο που μένει είναι να φτιάξουμε κρεμαστούς κήπους όπως ο Ναβουχοδονόσορας, όπως εισηγήθηκε κάποια από την παράταξη του Μαστοράκου πρόσφατα, Δηλαδή να κουκουλώσουμε την εγκληματική αμέλεια του παρελθόντος.
Διαβάζοντας αυτό το άρθρο ελπίζω να κτύπησε το καμπανάκι για τον καθένα από εσάς που μπήκατε στο κόπο, πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο ποιους επιλέγουμε, και να είμαστε εξαιρετικά αυστηροί με αυτούς που τελικά θα εκλεγούνε.
Δεν έχει νόημα αυτό περί δημοκρατίας, που ουσιαστικά έχει καταντήσει το πράσινο φως για την ανεξέλικτη πορεία των αιρετών κάθε 4 χρόνια.
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι όλοι οι συνδημότες μας ικανοί να επιλέξουν, ή αν θέλετε τα κριτήρια των επιλογών τους είναι διαφορετικά από αυτά που θα εξασφάλιζαν το κοινό συμφέρον, ο έλεγχος, η αναζήτηση της ενημέρωσης για θέματα που αφορούν εμάς και τον δήμο, η απαίτηση από την κάθε δημοτική αρχή να δίνει πρόσβαση σε αυτή την ριμάδα την ενημέρωση, η αυστηρή κριτική στους αιρετούς καθ΄ όλη την διάρκεια της θητείας τους, πρέπει να μπουν σε προτεραιότητα αν θεωρούμε ότι σεβόμαστε τους εαυτούς μας και θέλουμε να προστατεύσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν σε μια πόλη με ανθρώπινες συνθήκες.
Τα ευχολόγια και οι φαμφάρες, τα μεγαλεπήβολα σχέδια που ακούμε κάθε τόσο από τα στόματα των μνηστήρων της τοπικής εξουσίας, είναι για την αποχέτευση.
Όταν κάποιος τα αυτονόητα τα παρουσιάζει σαν υπερβάσεις, όταν φρενάρει στα δήθεν συμφέροντα, και το κυριότερο όταν δεν αντιλαμβάνεται το τι σημαίνει να εκλεγεί και να διαχειριστεί έμψυχο και άψυχο υλικό για το κοινό όφελος, τι να τις κάνουμε τις ξύλινες και ανούσιες παπαρολογίες.