Το απόσπασμα που ακολουθεί, αποτελεί μέρος της ομιλίας του πρώην δημάρχου Γιώργου Μαστοράκου, στο Πολιτιστικό Πολύκεντρο, στις 29 Μαρτίου. Το πρώτο μέρος, έχει να κάνει με την αναφορά του επικεφαλής της «Δημοκρατικής Συνεργασίας» στο Ηράκλειο της δικής του γενιάς. Το δεύτερο μέρος αφορά τις προτάσεις του, αλλά και τη στάση ζωής απέναντι στη νεολαία του Ηρακλείου.
Ακολουθεί το κείμενο.
Η δική μας γενιά
Θέλω να σας πω δυο λόγια για τη γενιά μας για το ποιοι είμαστε. Αν κοιτάξουμε λίγο πίσω είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Γιατί;
Γιατί η δικιά μας γενιά ταξίδευε με αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας. Γιατί κάναμε ταξίδια 10 και 12 ώρες στριμωγμένοι σε ένα εξακοσαράκι FIAT και δεν υποφέραμε από το σύνδρομο της τουριστικής θέσης. Γιατί ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά. Κάναμε ωτοστόπ και καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς κράνη. Τα παιχνίδια μας ήταν λίγα εμείς κατασκευάζαμε αυτοσχέδια πατίνια κατρακυλούσαμε τις κατηφόρες και δε γνωρίζαμε τι θα πει φρένο. Βγαίναμε από το σπίτι το πρωί τρέχοντας και γυρίζαμε το βράδι όταν τα λιγοστά δημοτικά φώτα είχαν ανάψει. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει τότε δεν υπήρχαν κινητά, ανοίγαμε τα κεφάλια μας παίζοντας πετροπόλεμο. Είχαμε καβγάδες, κάναμε καζούρα αλλά στο τέλος μάθαμε να τα ξεπερνάμε και μονοιάζαμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά αλλά δεν είμαστε παχύσαρκοι, κάποιος μπορεί να ξέφευγε και να ήταν λίγο χοντρός, μοιραζόμαστε μπουκάλια νερό αναψυκτικά και λίγο βερμούτ, αλλά κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Δεν είχαμε τότε play station Nintendo, τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες. Δεν είχαμε υπολογιστές, internet. Κανονίζαμε να βγούμε με τους φίλους μας και βγαίναμε γιατί τότε η δικιά μας γενιά είχε φίλους. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα. Βγαίναμε στο δρόμο και συναντιόμαστε για να παίξουμε, αυτά τα παιχνίδια της εποχής. Η τεχνολογία μας έφτανε στο ποδόσφαιρο, το κρυφτό. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση όχι εμφιαλωμένο. Πολλές φορές πίναμε ακουμπώντας το στόμα μας και στη βρύση. Κυνηγούσαμε στην εξοχή, πηγαίναμε με το ποδήλατο, όσοι βέβαια είχαμε γιατί κι αυτό ήτανε είδος πολυτελείας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από την πόρτα, χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό κόσμο. Πως άραγε τα καταφέραμε.
Κάποιοι και δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο οι άλλοι έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη, τότε δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουνε όλοι. Κάναμε διακοπές τρεις μήνες και περνούσαμε στις ακροθαλασσιές χωρίς αντηλιακές κρέμες με υψηλούς δείκτες προστασίας αλλά δεν πάθαμε τίποτα. Δε μαθαίναμε ούτε τένις, ούτε γκολφ φτιάχναμε δικά μας παιχνίδια.
Φλερτάραμε χορεύοντας στα πάρτυ και γράφαμε στα λευκώματα τι είναι ο έρωτας κι όχι πιάνοντας εύκολη κουβέντα στα μπαρ και στις καφετερίες. Είχαμε επιτυχίες, είχαμε αποτυχίες κι έτσι γίναμε υπεύθυνοι.
Μάθαμε να είμαστε ελεύθεροι. Κι όταν κάποιοι στη δικτατορία βάλθηκαν να μας τη στερήσουν εμείς την υπερασπιστήκαμε αυτή την ελευθερία.
Κι είναι κατάκτηση αυτή η ελευθερία αυτής της εποχής. Συγχωρήστε μου αυτόν τον ρομαντισμό αλλά νομίζω ότι έτσι κάπως ήταν η Ελλάδα, έτσι ήταν και το Ηράκλειο.
Η νεολαία του σήμερα
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας γιατί είναι το πιο ζωντανό με τις μεγαλύτερες ανησυχίες είναι η νεολαία μας. Τι ζητάει;
Ζητάει χώρους άθλησης. Σε αυτό που φτιάξαμε οπωσδήποτε πρέπει να προστεθεί ένα ακόμα κλειστό γυμναστήριο και να κατασκευαστεί ένα σύγχρονο γήπεδο ποδοσφαίρου στον υπάρχοντα χωρο της λεωφόρου Κύμης.
Επειδή γίνεται πολύ κουβέντα.
Αυτός ο χώρος πρέπει οπωσδήποτε να συνδυαστεί η κατασκευή ενός γηπέδου με την κατασκευή υπόγειου χώρου στάθμευσης όλων αυτών των δραστηριοτήτων της διεύθυνσης περιβάλλοντος. Αυτά που είχαμε διώξει τα απορριμματοφόρα ξαναγύρισαν.
Τι άλλο ζητάει η νεολαία.
Ζητάει χώρους αναψυχής. Για αυτό πρέπει να αναμορφώσουμε τις πλατείες μας να γίνουνε πιο φιλόξενες. Να στήσουμε σκάκια στις πλατείες, όπως αρκετοί Δήμοι το έχουν κάνει. Κι είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις τα παιδιά να παίζουνε σκάκια σε μια πλατεία. Θα εγκαταστήσουμε επίσης ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, γιατί η νεολαία πια με την εξέλιξη της επικοινωνίας με τα ηλεκτρονικά μέσα, μπορεί και πρέπει, έχει ανάγκη, να επιμορφώνεται μέσα από αυτή τη δραστηριότητα.
Και τέλος πρέπει να βελτιώσουμε τη φιλοξενία τους στα εκπαιδευτικά συγκροτήματα. Να μη νιώθουν τα παιδιά ξένα. Αν και κάναμε όλα τα σχολεία πρωινά, πρέπει να είναι και τέτοια που θα τους εξασφαλίζουν τη δυνατότητα της πρόσβασης στη μάθηση. Την καλύτερη επικοινωνία με τον καθηγητή και το δάσκαλο.
Για να φεύγει από το σχολείο το παιδί έχοντας πάρει κάτι σημαντικό. Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία για τη νεολαία μας είναι να μπούμε στην ψυχοσύνθεση της. Να θυμηθούμε, κι ας έχουνε περάσει μερικά χρόνια, τις δικές μας αναζητήσεις, τις δικές μας αντιδράσεις.
Να τους καταλάβουμε.
Να καταλάβουμε τα παιδιά. Να τους αφήσουμε ελεύθερους να αυτοπροσδιοριστούν και κοινωνικά και επαγγελματικά χωρίς κηδεμονία. Δεν πρέπει επειδή εγώ είμαι Πολιτικός Μηχανικός κι ο γιος μου να γίνει Πολιτικός Μηχανικός. Δε χρειάζεται, θα βρει μόνος του το δρόμο του. Γιατί όλη αυτή η κηδεμονία δημιουργεί αντιδράσεις.
Κι έτσι χάνονται τα παιδιά μας.
Πρέπει να βελτιώσουμε τις παροχές, εκεί που το κράτος απουσιάζει. Κι εμείς κάναμε κάτι: Τους βάλαμε ένα λεωφορείο να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο για να μην αλλάζουν 3 και 4 συγκοινωνίες. Πρέπει να βρούμε κι άλλο τρόπο. Να ρθούμε πιο κοντά. Γιατί το κράτος είναι απρόσωπο. Βρίσκεται μακριά από την νεολαία.
Πρέπει να τους δώσουμε συμμετοχή κι επικοινωνία και υπάρχει ένα τοπικό συμβούλιο νέων που εκλέχτηκε. Αυτό πρέπει να συμμετέχει στις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, να κάνει προτάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Μπορεί θεσμικά να μην έχει τη δυνατότητα της ψήφου αλλά ποιος δεν θα ακούσει μια πρόταση σοφή σε εισαγωγικά της νεολαίας; Για αυτό εμείς θα τους δώσουμε βήμα, θα τους δείξουμε έμπρακτα και θα το κάνουμε διότι εμείς εμπιστευόμαστε και τους πιστεύουμε. Έτσι θα τους κερδίσουμε.
Εκείνοι χρειάζονται λόγο από τη δικιά μας εμπειρία. Εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο από τη νεολαία τη δικιά τους ορμή και τη ζωντάνια και πραγματικά την τιμούμε ιδιαιτέρα τη νεολαία αυτής της πόλης.
Από το www.zonews.gr
Ακολουθεί το κείμενο.
Η δική μας γενιά
Θέλω να σας πω δυο λόγια για τη γενιά μας για το ποιοι είμαστε. Αν κοιτάξουμε λίγο πίσω είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Γιατί;
Γιατί η δικιά μας γενιά ταξίδευε με αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας. Γιατί κάναμε ταξίδια 10 και 12 ώρες στριμωγμένοι σε ένα εξακοσαράκι FIAT και δεν υποφέραμε από το σύνδρομο της τουριστικής θέσης. Γιατί ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά. Κάναμε ωτοστόπ και καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς κράνη. Τα παιχνίδια μας ήταν λίγα εμείς κατασκευάζαμε αυτοσχέδια πατίνια κατρακυλούσαμε τις κατηφόρες και δε γνωρίζαμε τι θα πει φρένο. Βγαίναμε από το σπίτι το πρωί τρέχοντας και γυρίζαμε το βράδι όταν τα λιγοστά δημοτικά φώτα είχαν ανάψει. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει τότε δεν υπήρχαν κινητά, ανοίγαμε τα κεφάλια μας παίζοντας πετροπόλεμο. Είχαμε καβγάδες, κάναμε καζούρα αλλά στο τέλος μάθαμε να τα ξεπερνάμε και μονοιάζαμε. Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά αλλά δεν είμαστε παχύσαρκοι, κάποιος μπορεί να ξέφευγε και να ήταν λίγο χοντρός, μοιραζόμαστε μπουκάλια νερό αναψυκτικά και λίγο βερμούτ, αλλά κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Δεν είχαμε τότε play station Nintendo, τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες. Δεν είχαμε υπολογιστές, internet. Κανονίζαμε να βγούμε με τους φίλους μας και βγαίναμε γιατί τότε η δικιά μας γενιά είχε φίλους. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα. Βγαίναμε στο δρόμο και συναντιόμαστε για να παίξουμε, αυτά τα παιχνίδια της εποχής. Η τεχνολογία μας έφτανε στο ποδόσφαιρο, το κρυφτό. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση όχι εμφιαλωμένο. Πολλές φορές πίναμε ακουμπώντας το στόμα μας και στη βρύση. Κυνηγούσαμε στην εξοχή, πηγαίναμε με το ποδήλατο, όσοι βέβαια είχαμε γιατί κι αυτό ήτανε είδος πολυτελείας μέχρι τα σπίτια των φίλων μας και τους φωνάζαμε από την πόρτα, χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό κόσμο. Πως άραγε τα καταφέραμε.
Κάποιοι και δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο οι άλλοι έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη, τότε δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουνε όλοι. Κάναμε διακοπές τρεις μήνες και περνούσαμε στις ακροθαλασσιές χωρίς αντηλιακές κρέμες με υψηλούς δείκτες προστασίας αλλά δεν πάθαμε τίποτα. Δε μαθαίναμε ούτε τένις, ούτε γκολφ φτιάχναμε δικά μας παιχνίδια.
Φλερτάραμε χορεύοντας στα πάρτυ και γράφαμε στα λευκώματα τι είναι ο έρωτας κι όχι πιάνοντας εύκολη κουβέντα στα μπαρ και στις καφετερίες. Είχαμε επιτυχίες, είχαμε αποτυχίες κι έτσι γίναμε υπεύθυνοι.
Μάθαμε να είμαστε ελεύθεροι. Κι όταν κάποιοι στη δικτατορία βάλθηκαν να μας τη στερήσουν εμείς την υπερασπιστήκαμε αυτή την ελευθερία.
Κι είναι κατάκτηση αυτή η ελευθερία αυτής της εποχής. Συγχωρήστε μου αυτόν τον ρομαντισμό αλλά νομίζω ότι έτσι κάπως ήταν η Ελλάδα, έτσι ήταν και το Ηράκλειο.
Η νεολαία του σήμερα
Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας γιατί είναι το πιο ζωντανό με τις μεγαλύτερες ανησυχίες είναι η νεολαία μας. Τι ζητάει;
Ζητάει χώρους άθλησης. Σε αυτό που φτιάξαμε οπωσδήποτε πρέπει να προστεθεί ένα ακόμα κλειστό γυμναστήριο και να κατασκευαστεί ένα σύγχρονο γήπεδο ποδοσφαίρου στον υπάρχοντα χωρο της λεωφόρου Κύμης.
Επειδή γίνεται πολύ κουβέντα.
Αυτός ο χώρος πρέπει οπωσδήποτε να συνδυαστεί η κατασκευή ενός γηπέδου με την κατασκευή υπόγειου χώρου στάθμευσης όλων αυτών των δραστηριοτήτων της διεύθυνσης περιβάλλοντος. Αυτά που είχαμε διώξει τα απορριμματοφόρα ξαναγύρισαν.
Τι άλλο ζητάει η νεολαία.
Ζητάει χώρους αναψυχής. Για αυτό πρέπει να αναμορφώσουμε τις πλατείες μας να γίνουνε πιο φιλόξενες. Να στήσουμε σκάκια στις πλατείες, όπως αρκετοί Δήμοι το έχουν κάνει. Κι είναι μεγάλη χαρά να βλέπεις τα παιδιά να παίζουνε σκάκια σε μια πλατεία. Θα εγκαταστήσουμε επίσης ηλεκτρονική βιβλιοθήκη, γιατί η νεολαία πια με την εξέλιξη της επικοινωνίας με τα ηλεκτρονικά μέσα, μπορεί και πρέπει, έχει ανάγκη, να επιμορφώνεται μέσα από αυτή τη δραστηριότητα.
Και τέλος πρέπει να βελτιώσουμε τη φιλοξενία τους στα εκπαιδευτικά συγκροτήματα. Να μη νιώθουν τα παιδιά ξένα. Αν και κάναμε όλα τα σχολεία πρωινά, πρέπει να είναι και τέτοια που θα τους εξασφαλίζουν τη δυνατότητα της πρόσβασης στη μάθηση. Την καλύτερη επικοινωνία με τον καθηγητή και το δάσκαλο.
Για να φεύγει από το σχολείο το παιδί έχοντας πάρει κάτι σημαντικό. Εκείνο όμως που έχει μεγαλύτερη σημασία για τη νεολαία μας είναι να μπούμε στην ψυχοσύνθεση της. Να θυμηθούμε, κι ας έχουνε περάσει μερικά χρόνια, τις δικές μας αναζητήσεις, τις δικές μας αντιδράσεις.
Να τους καταλάβουμε.
Να καταλάβουμε τα παιδιά. Να τους αφήσουμε ελεύθερους να αυτοπροσδιοριστούν και κοινωνικά και επαγγελματικά χωρίς κηδεμονία. Δεν πρέπει επειδή εγώ είμαι Πολιτικός Μηχανικός κι ο γιος μου να γίνει Πολιτικός Μηχανικός. Δε χρειάζεται, θα βρει μόνος του το δρόμο του. Γιατί όλη αυτή η κηδεμονία δημιουργεί αντιδράσεις.
Κι έτσι χάνονται τα παιδιά μας.
Πρέπει να βελτιώσουμε τις παροχές, εκεί που το κράτος απουσιάζει. Κι εμείς κάναμε κάτι: Τους βάλαμε ένα λεωφορείο να πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο για να μην αλλάζουν 3 και 4 συγκοινωνίες. Πρέπει να βρούμε κι άλλο τρόπο. Να ρθούμε πιο κοντά. Γιατί το κράτος είναι απρόσωπο. Βρίσκεται μακριά από την νεολαία.
Πρέπει να τους δώσουμε συμμετοχή κι επικοινωνία και υπάρχει ένα τοπικό συμβούλιο νέων που εκλέχτηκε. Αυτό πρέπει να συμμετέχει στις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, να κάνει προτάσεις στο Δημοτικό Συμβούλιο.
Μπορεί θεσμικά να μην έχει τη δυνατότητα της ψήφου αλλά ποιος δεν θα ακούσει μια πρόταση σοφή σε εισαγωγικά της νεολαίας; Για αυτό εμείς θα τους δώσουμε βήμα, θα τους δείξουμε έμπρακτα και θα το κάνουμε διότι εμείς εμπιστευόμαστε και τους πιστεύουμε. Έτσι θα τους κερδίσουμε.
Εκείνοι χρειάζονται λόγο από τη δικιά μας εμπειρία. Εμείς χρειαζόμαστε περισσότερο από τη νεολαία τη δικιά τους ορμή και τη ζωντάνια και πραγματικά την τιμούμε ιδιαιτέρα τη νεολαία αυτής της πόλης.
Από το www.zonews.gr