Προτείνω να αναθεωρήσουμε τα «αυτονόητα» για το ποιος είναι δημοκρατικός, ποιος είναι δεξιός, κτλ…Στις μέρες μας έχουν αλλάξει πολλά από αυτά που ίσχυαν στο παρελθόν, οι μηχανισμοί έχουν απονευρωθεί, οι τοπικές οργανώσεις πληρώνουν τσάμπα ενοίκια, καθώς είναι ελάχιστοι εκείνοι που τις επισκέπτονται.
Οι κομματικοί μηχανισμοί γίνονται όλο και περισσότερο αδύναμοι, οπότε, έχουμε την ευκαιρία να λειτουργήσουμε τουλάχιστο για τον δήμο μας χωρίς το κομματικό πατρονάρισμα.
Σε προηγούμενη ανάρτηση, σε λίγες γραμμές είπαμε για το καθεστώς ολιγαρχίας που είχε δημιουργηθεί από εκείνους που άνηκαν ή ανήκουν στην δημοκρατική παράταξη.
Δυστυχώς είναι γεγονός το ότι μπροστά στο δέλεαρ της εξουσίας οι ιδεολογικές ανησυχίες και «προσταγές» υποτάσσονται στην φιλοδοξία.
Δεν εξασφαλίζει τίποτα απολύτως, το ότι κάποιος προέρχεται από μια δημοκρατική παράταξη ή όχι, σαφώς και αποτελεί χαρακτηριστικό, αλλά μέχρι εκεί.
Είναι πολύ διαφορετικό να είσαι με την εξουσία, από ότι απ’ έξω.
Χρειάζονται τρομερές αντιστάσεις προκειμένου να διατηρήσεις μια ισόρροπη και αντικειμενική στάση, απέναντι στις υποχρεώσεις σου και τους υφιστάμενους σου.
Για παράδειγμα δε σημαίνει για μένα ότι κάποιος είναι δημοκρατικών πεποιθήσεων όταν βλέπει κάποιοι από τους υφιστάμενους του να είναι ρέκλα και άλλοι να σκοτώνονται στην δουλειά. Δεν τηρείς ίσες αποστάσεις σε αυτή την περίπτωση, κάνεις τα στραβά μάτια απέναντι σε μια πραγματικότητα που αδικεί κάποιους και ευνοεί κάποιους άλλους.
Όταν κάποιος προϊστάμενος αντιδράσει θα χαρακτηρισθεί εργατοφάγος, φασίστας, δεξιός ή κρυφοδεξιός κτλ.
Ποιος έχει δώσει την εντύπωση σε κάποιους εξυπνάκηδες ότι η δημοκρατία ή η αριστερά πρέπει να ανέχεται τους άεργους?
Ποιος είναι εκείνος που καθιέρωσε ότι όσο είναι οι ΠΑΣΟΚΟΙ στην εξουσία, θα έχουμε αραλίκι, ενώ όταν θα είναι επάνω η δεξιά, θα πρέπει να δουλεύουμε γιατί οι δεξιοί δεν αστειεύονται διότι δεν έχουν τις ευαισθησίες των αριστερών.
Το παραπάνω είναι ένα παράδειγμα, που νομίζω ότι καταγράφει γλαφυρά την ανισότητα και αδικία που μπορεί να προέλθει από εκείνους που αναζητούν δημοκρατική μεταχείριση όταν οι ίδιοι, γνωρίζουν πολύ καλά, ότι αυτό που θέλουν είναι να αμείβονται και να έχουν εξασφαλισμένη εργασιακή ηρεμία, παρόλο που δεν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους.
Όχι κύριοι! Αυτό δεν είναι καταρχήν καθόλου δημοκρατικό, δεν έχει να κάνει με την αριστερά, ούτε με τις ευρύτερες δημοκρατικές δυνάμεις.
Αυτή η παρανόηση είναι που έχει εδραιώσει φατρίες, εκλεκτούς, ευεργετημένους, που έχει δημιουργήσει μια κοινωνία που δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες, που με υπόγειους και πλάγιους τρόπους μπορείς να πετύχεις τον σκοπό σου, σε βάρος άλλων συμπολιτών σου.
Δεν είμαι τόσο αφελής να περιμένω ότι, αυτή η νοοτροπία που επικρατεί 2 δεκαετίες περίπου, θα μπορέσει να αλλάξει, αλλά είμαι σίγουρος ότι σε ότι αφορά τοπικό επίπεδο, όπως ένας δήμος, όπως ο δήμος Ηρακλείου, μπορεί, αν όχι να αλλάξει, να βελτιωθεί και σε βάθος χρόνου να επιτευχθεί το επιθυμητό.
Δεν είναι δυνατόν, οι πρεσβευτές των δημοκρατικών δυνάμεων, να εκτρέφουν τέτοιες καταστάσεις για τον εαυτό τους και για την εκλεκτή παρέα τους.
Καταλήγοντας, νομίζω ότι πρέπει να ρίξουμε μεγάλη βαρύτητα στα πρόσωπα, και όχι στην κομματική τους ταυτότητα.
Θεωρώ ότι η ιδεολογική προσέγγιση αρκετών, αποτελεί πολύ προσωπική αντίληψη, που ενδεχομένως να μην ταυτίζεται με εκείνη κάποιων άλλων που προέρχονται από τον ίδιο ιδεολογικό χώρο.
Αν πάρουμε σαν πιθανό το παραπάνω, τότε δεν μιλάμε για ιδεολογίες αλλά για ιδεολογήματα.
Ίσως για αυτό τα δημοκρατικά κόμματα βασίζονται στην κομματική πειθαρχία στερώντας από τα μέλη του την διαφορετική άποψη ή την προσωπική θέση. Ίσως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος να επιβληθεί μια άποψη δημιουργώντας συντρόφους μαριονέτες.
Πόσο δημοκρατικό σας φαίνεται αυτό?
Πως γίνεται να μην μπορεί μέχρι σήμερα να αλλάξει?
Μήπως τελικά ακόμα και οι ιδεολόγοι κάποια στιγμή προσαρμόζονται σε αυτή την αρρωστημένη πραγματικότητα?
Άρα μπροστά στο υπάρχων μοντέλο λειτουργίας των δημοκρατικών κομμάτων, και προκειμένου να παραμείνει στον κομματικό μηχανισμό, θυσιάζει την ιδεολογία του, την αξιοπρέπεια του, και προσανατολίζεται αποκλειστικά στο προσωπικό του όφελος.
Το να ταυτιστεί κάποιος σε μια ιδεολογία, ΠΡΕΠΕΙ να έχει πρώτα ταυτιστεί με τον εαυτό του. Να έχει ξεκάθαρες προθέσεις, να είναι βέβαιος και υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσει, και από πριν να κρίνει αν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει.
Επιτρέψτε μου να θεωρώ την πλειοψηφία όσων αιρετών θυμάμαι, χωρίς καμία εσωτερική ισορροπία, που τους στερεί την δυνατότητα να είναι επαρκείς στο λειτούργημα που πολύ πρόθυμα επιδιώκουν να αναλάβουν.