Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δε θυμίζει προεκλογική περίοδο σε συνδυασμό με την δυσκολία εκτίμησης για το ποιος προηγείται ή πιο ζευγάρι θα είναι αντιμέτωπο την δεύτερη Κυριακή των εκλογών.
Οι περισσότεροι υποψήφιοι προτιμούν τους χαμηλούς τόνους χωρίς διάθεση να πολώσουν το προεκλογικό κλίμα εκτός βεβαίως κάποιων εξαιρέσεων που δεν αφορούν μόνο τα φαβορί για την δευτέρη Κυριακή.
Το ζητούμενο όμως για τους δημότες είναι το μετά τις εκλογές, το μετά την χαμένη 4ετια Γεωργόπουλου και ενόψει του νέου τοπικού αυτοδιοικητικού μοντέλου του Καλλικράτη. Διαβάζω τα προγράμματα από κάποιες παρατάξεις που τα έχουν ετοιμάσει, κάποιες ακόμα δε τα έχουν ανακοινώσει, αναρωτιέμαι αν έχουν σημασία, σκεφτόμενος περασμένες προεκλογικές περιόδους με αντίστοιχές προεκλογικές υποσχέσεις ή δεσμεύσεις, που ελάχιστοι μελέτησαν πριν ψηφίσουν και ακόμα λιγότεροι έκαναν απολογισμό στο τέλος της εκάστοτε 4ετιας.
Τα προηγούμενα χρόνια το δυστύχημα ήταν ότι οι δημότες επέλεγαν τους υποψηφίους σύμφωνα με τον πολιτικό χώρο που τους έδινε το χρίσμα. Σήμερα μετά από την απογοήτευση που έχουν οδηγήσει ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα τους πολίτες τα δεδομένα αλλάζουν, και δημιουργείται ένα ευνοϊκό και πιο υγειές περιβάλλον για την επιλογή των τοπικών «αρχόντων».
Τα πρόσωπα είναι αυτά που μετράνε, σε αυτό ο κόσμος θα δώσει περισσότερο βαρύτητα, από ότι στη κομματική τους ταυτότητα ή κομματική υποστήριξη που θα έχουν.
Είναι μάταιο να ελπίζουμε σε ουτοπικές φαντασιώσεις ή να παρασυρόμαστε σε ιδανικά ιδεολογήματα όταν γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στην πράξη ξεπερνούν τις δυνατότητες μια δημοτικής αρχής αλλά και τα δεδομένα που θα έχει να αντιμετωπίσει η επόμενη δημοτική ομάδα.
Και εγώ μπορώ να φαντασιώνομαι υπέροχες συνθήκες και να κάνω διάφορες προτάσεις, να δημιουργήσω ένα πρόγραμμα που θα φαίνεται σαν μαγική εικόνα και να το υποσχεθώ και να έχω όλη την καλή πρόθεση να το εφαρμόσω…
θα μπορέσω να το κάνω? Αν δε μπορέσω θα πω «αρκεί η προσπάθεια»?
Είναι μεγάλη ευθύνη να μη λες τίποτα αν δεν έχεις πρώτα όλα τα δεδομένα για να μπορείς να γνωρίζεις τι μπορείς να προσφέρεις και να διαχειριστείς.
Είναι τεράστια ευθύνη να είσαι παρόν στο πρόβλημα και να είσαι διατεθειμένος να το λύσεις με τα «εργαλεία» που θα έχεις την δεδομένη στιγμή και όχι με τις αγκυλώσεις των δεσμεύσεων σου, που τις έκανες επιπόλαια ενώ δεν γνώριζες το μέγεθος του προβλήματος.
Ζητάμε από τους υποψηφίους να μας χαϊδέψουν τα αυτιά?
Αυτό είναι το πιο εύκολο.
Χρειάζεται και ένστικτο όσο και αφελές να σας φαίνεται κάτι τέτοιο.
Δηλαδή ο ενθουσιασμός από μια ενδιαφέρουσα ουτοπική προσέγγιση είναι πιο υπεύθυνη από την προσωπική ενστικτώδη κρίση?
Ποιος μπορεί να εγγυηθεί για το ποιος είναι ο καλύτερος ή ο ικανότερος από τους υποψηφίους που διεκδικούν τον δημαρχιακό θώκο, ποιος εγγυάται ότι το πρόσωπο που μας δείχνουν προεκλογικά δεν είναι προσωπείο και θα παραμείνει το ίδιο αν εκλεγούν δήμαρχοι?
Αυτό μόνο το ένστικτο μας μπορεί να το υπολογίσει και μόνο εμείς μπορούμε να αναλάβουμε την ευθύνη για κάτι τέτοιο, όποιος εμφανίζεται σαν «σωτήρας» μας που θέλει να μας προστατεύσει από τον κακό υποψήφιο, το μόνο σίγουρο είναι ότι αν μας οδηγήσει στην λάθος επιλογή δεν πρόκειται να αναλάβει καμία ευθύνη και δε θα έχει νόημα για τα επόμενα 4 χρόνια.
Οι φανφάρες και τα κατευθυνόμενα ξύλινα συνθήματα έχουν περισσότερο σκοπό το κέρδος σε κεντρικό κομματικό παρά σε τοπικό επίπεδο.
Τα κόμματα μετά τις εκλογές θα οικειοποιηθούν τα ποσοστά που θα πάρουν από εκείνους που είχαν το χρίσμα τους και τελικά θα κερδίσουν κάποιους δήμους, τα μικρότερα κόμματα θα πανηγυρίζουν που ανέβασαν τα ποσοστά τους σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές και πάει λέγοντας, και φυσικά οι «εργάτες» θα φουσκώνουν που έβαλαν το λιθαράκι τους για να πετύχουν το ικανοποιητικό αποτέλεσμα για το κόμμα τους.
Και η πόλη μας?
Μετά της εκλογές έτσι και αλλιώς κάποιος θα εκλεγεί, θα διανύσει την 4ετία του και λίγο πριν τις επόμενες δημοτικές εκλογές πάλι κάποιοι θα θυμηθούν το Ηράκλειο τα προγράμματα το μέλλον των παιδιών μας κτλ.
Η κομματική σούπα ανακατεύεται και όπως έχει αποδειχθεί αυτό που ενδιαφέρει τα επιτελεία δεν είναι η ουσιαστική ή ιδεολογική συνεισφορά στην κοινωνία αλλά να έχει πελατεία το supermarket και οι δημοτικές εκλογές είναι μια λαϊκή αγορά, που το κάθε κόμμα μικρό ή μεγάλο στήνει τον πάγκο του και ψαρεύει τους πελάτες του.
Επί της ουσίας τίποτα.
4 χρόνια που ήσασταν όλοι εσείς που βγαίνετε τώρα και τρωγόσαστε?
Ξαφνικά 1 μήνα πριν την 7η Νοεμβρίου σας έπιασε ο πόνος για το Ηράκλειο?
Παίρνω σαν δείγμα την συμμετοχή στο blog, που ξαφνικά απέκτησε για πολλούς ενδιαφέρον, κάποιους τους πνίγει το δίκιο, μάλιστα κάποιοι ξεπερνάνε τα όρια, ενώ 4 χρόνια ήταν απόντες, αδιαφορούσαν, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ.
Έχουν γίνει πράγματα και θάματα αυτά τα 4 χρόνια και κανένας δε μιλούσε, μας χρέωναν ότι τρέφουμε εμπάθεια στον Γεωργόπουλος για τις αναρτήσεις που τον αφορούσαν και δεν είχαμε ούτε ένα σχόλιο συμπαράστασης, κάναμε αντιπολίτευση που δεν έκαναν εκείνοι που έπρεπε στο δημοτικό συμβούλιο, και τελικά δικαιωθήκαμε γιατί σιγά σιγά έστω και αργά τα σκατά βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ο δημοτικός τύπος χάιδευε στην κυριολεξία τον Στ. Γεωργόπουλο σε όλη την θητεία του, δε με ενδιαφέρουν οι λόγοι, έτσι και αλλιώς ο καθένας κρίνεται από την στάση του, εκτός και αν υποτιμάει την νοημοσύνη των αναγνωστών του, που στην προκειμένη περίπτωση ένα μεγάλο μέρος μάθαινε τι γίνονταν αλλά στον δημοτικό τύπο παραδόξως δεν αναφέρονταν.
Αλλά παρόλο που και ο δημοτικός τύπος παίζει τον ρόλο του στην τοπική πολιτική σκηνή είδατε κανένα πολιτικό πρόσωπο να τα χώνει, να αφήνει κάποιο υπονοούμενο, να εκφράσει μια απορία έστω, το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο.
Και όλοι αυτοί θα μιλάνε για διαφάνεια, για δημοκρατία, για συμμετοχή και αν τους κοιτάξεις από τα γόνατα και κάτω θα είναι εγκλωβισμένοι στο βούρκο.
Με αυτά τα δεδομένα και καταλήγοντας όλα είναι θέμα υπευθυνότητας και αξιοπρέπειας, αυτά τα 2 συστατικά πρέπει να μας ενδιαφέρουν και να αναζητήσουμε σε αυτούς που θα επιλέξουμε για δήμαρχο και για δημοτικούς συμβούλους, τα μεγάλα λόγια, η ευφράδεια, τα πολυσέλιδα προγράμματα, τα ξύλινα ιδεολογήματα δε εξασφαλίζουν τίποτα περισσότερο από την προσωρινή πλάνη, μέχρι την επόμενη φορά