Και όμως…υπάρχουν φίλοι που εξακολουθούν να μας κατηγορούν για εμπάθεια απέναντι στον Στ. Γεωργόπουλο, αγνοώντας τα στοιχεία που έχουμε αναρτήσει τις τελευταίες εβδομάδες.
Είναι εντυπωσιακός ο στρουθοκαμηλισμός τους, όπως εντυπωσιακό είναι το ότι δεν σωπαίνουν, τουλάχιστο.
Πώς να πάει η χώρα μπροστά όταν υπάρχουν τέτοιοι τύποι?
Πώς να προοδεύσουμε όταν φοράμε παρωπίδες, όταν μας ενδιαφέρει η πάρτη μας, όταν αδυνατούμε να διακρίνουμε το αντικειμενικό.
Για παράδειγμα μπορεί να χρεώσει κάποιος εμπάθεια τον καταιγισμό αρνητικών σχολίων για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων?
Ο θυμός και η αγανάκτηση δεν οφείλονται απαραίτητα σε εμπάθεια, αλλά είναι φυσικό επόμενο να αντιδράσεις και αναλόγως την περίπτωση και την περίσταση, η αντίδραση για κάποιους να θεωρηθεί υπερβολική.
Είναι άτιμο και δεν μπορούμε να δεχθούμε σύμφωνα με τις αξίες μας, το να επικαλείται κάποιος τις αξίες του, την ανθρωπιά του, το αδαμάντινο παρελθόν του, ενώ μέσα σε δύο χρόνια να αποτελεί εφιάλτη για εκατοντάδες ανθρώπους, να εξαπατά χιλιάδες δημότες, και στο τέλος να αποκαλύπτεται ότι αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να βολέψει την οικογένεια του.
Δεν μπορεί ένας τέτοιος τύπος να αναδεικνύεται, δεν είναι δίκαιο, αυτό το βιολί πρέπει να σταματήσει, δεν έχει σημασία από πιο πολιτικό χώρο προέρχεται, απλά είναι βλαβερός και παράσιτο για την κοινωνία.
Οι τίτλοι και τα αξιώματα δεν μπορεί να εξαγνίζουν τους «αμαρτωλούς», αντιθέτως οι «αμαρτωλοί» θα πρέπει να βλέπουν σαν ευκαιρία τους τίτλους και τα αξιώματα για να συμμορφωθούν.
Μου φαίνεται απίστευτο, το ότι υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν το θράσος μετά από τόσες αποκαλύψεις για τον Στ. Γεωργόπουλο, να εξακολουθούν να τον στηρίζουν, να τολμούν να τον επαινούν για το τίποτα, γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα, η μέχρι τώρα θητεία του είναι ένα τίποτα.
Το μόνο που έχει κάνει μέχρι σήμερα, είναι να βάζει με τους εργαζόμενους στον δήμο, να επιβλέπει αν είναι συνεπείς στο ωράριο τους, να απομακρύνει μερικές εκατοντάδες από τον δήμο, να αναζητά φόρμουλα να περιορίσει ακόμα περισσότερο το δυναμικό των δημοτικών επιχειρήσεων, και όλα αυτά χωρίς κοινωνικά κριτήρια, χωρίς την παραμικρή ευαισθησία απέναντι σε ανθρώπους που προσφέρουν στους δημότες, που αμείβονται με πενιχρούς μισθούς.
Ο Στ. Γεωργόπουλος έχει εφαρμόσει την εθελοντική εργασία στον δήμο, φυσικά χωρίς αυτό να το γνωρίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πληρωθούν από 2-9 μήνες, που δεν είναι σε θέση κανείς να τους πει, αν πρόκειται να πάρουν ποτέ αυτά τα χρήματα, που δεν νοιάζεται κανένας για το πώς αυτοί οι άνθρωποι ζουν.
Αυτός είναι ένας πολύ άτιμος τρόπος, να τους εξαναγκάσει ο Κος Δήμαρχος στην εθελούσια έξοδο, καταρρακώνοντας το ηθικό τους, ξεσκίζοντας την αξιοπρέπεια τους, κάνοντας την ζωή τους κόλαση.
Και βέβαια ο φαρισαϊσμός σε όλο του το μεγαλείο είναι, όταν ο ίδιος ο Κος Δήμαρχος καλεί τους δημότες να συμβάλλουν προκειμένου να συγκεντρωθούν τρόφιμα και ρούχα, για τον πονεμένο λαό της Παλαιστίνης.
Είναι άδικο, ένας τύπος, ο οποίος είναι μεν αιρετός, αλλά με ημερομηνία λήξης, να καθορίζει τις τύχες και την ζωή ανθρώπων που εργάζονται επί χρόνια στον δήμο μας.
Είναι απίστευτο ότι αυτόν τον τύπο, υπάρχουν ακόμα σφουγγοκωλάριοι που τον στηρίζουν και τον εκτιμούν. Δε με ενδιαφέρει αν έχουν κάποιο συμφέρον αυτοί που το κάνουν, δε μας νοιάζει αν είναι φίλοι του, που τον γνωρίζουν σαν άνθρωπο, όταν υπάρχουν στοιχεία, όταν οι αποφάσεις του και τα αποτελέσματα αυτών είναι γνωστά, δεν είναι δυνατό κάποιοι να τα αγνοούν χάριν της συμπάθειας, της φιλίας, του προσωπικού τους συμφέροντος.
Έχει χαθεί κάθε έννοια στις μέρες μας, και όποια αξία εκφράζεται μέσα από λέξεις και φράσεις. Προσωπικά απορώ πως ακόμα έστω και με κάποια δυσκολία μπορούμε να επικοινωνούμε, όταν οι έννοιες έχουν γίνει λάστιχο, όταν η σημασία μια λέξης δεν είναι απόλυτη, αλλά υποκειμενική, όταν υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να σκεφτούν.
Είμαστε χαμένοι στην μετάφραση, ενώ μιλάμε την ίδια, υποτίθεται, γλώσσα, όταν δεν υπάρχει τσίπα σε όσους επικαλούνται το αντίθετο από αυτό που πράττουν, όταν δεν αντιλαμβάνονται κάποιοι την ξευτίλα και την ατιμία.
Το μόνο που ξέρουν, είναι να θίγονται, να στέλνουν εξώδικα για εκφοβισμό, να μιλάνε για ασύμμετρες απειλές και για δήθεν συμφέροντα που τους εκβιάζουν και παρεμποδίζουν το έργο τους.
Όλους αυτούς και την κουστωδία τους εμείς τους εκλέγουμε, έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές μας, παραμένουμε αδρανείς και ευθυνόφοβοι περιμένοντας τις επόμενες εκλογές, αντί να απαιτούμε αυτά που μας υποσχέθηκαν, αντί να απαιτούμε τα δέοντα.
Με αυτά τα δεδομένα, απλά, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.