Πριν από κάποιες ημέρες βρέθηκα σε μια παρέα, οι περισσότεροι ήταν υπάλληλοι του δήμου και τη συζήτηση είχε μονοπωλήσει η κατάσταση και οι συνθήκες που έχουν να αντιμετωπίσουν με τους δημοτικούς σύμβουλους και τους προέδρους των επιχειρήσεων.Έμεινα άναυδος στην κυριολεξία.
Άκουσα για ακόμα μια φορά περιγραφές και φράσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν καθημερινά οι εργαζόμενοι από τους προϊσταμένους τους, που ούτε λίγο, ούτε πολύ τους χαρακτηρίζουν άχρηστους, ανίκανους, «σκατά», ευεργετημένους κτλ.
Είχα καιρό να ασχοληθώ με παρόμοιο θέμα και νομίζω πως κάποιοι κρατικοδίαιτοι έχουν ξεχάσει τα του οίκου τους, δεν διέπονται καν από την στοιχειώδη διακριτικότητα που θα τους προστατεύσει από στόματα όπως το δικό μου.
Η αναξιοκρατία ξεκινά πρώτα απ’ όλα από τα υψηλά κλιμάκια, ακόμα και οι αιρετοί δεν εκλέγονται σύμφωνα με τις ικανότητες τους ή το βιογραφικό τους, όσο από τις γνωριμίες, το σπρώξιμο από διάφορους που περιμένουν ανταλλάγματα για την καλή τους θέληση.
Αυτοί οι αναλφάβητοι, οι άεργοι, όταν παλουκωθούν σε μια καρέκλα, εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως, νομίζουν πως έχουν να κάνουν με ζώα, πιστεύουν ότι είναι τόσοι ικανοί και έξυπνοι, που όταν το αποτέλεσμα είναι ΣΚΑΤΑ, τότε φταίνε οι υφιστάμενοι που δεν ήταν ικανοί.
Δεν έχουν καμία διάθεση να συνεργαστούν με τους επί έτων υπαλλήλους, που όπως και να έχει κάτι περισσότερο θα γνωρίζουν, βλέπουν σαν υποδεέστερους το έμψυχο δυναμικό κάθε επιχείρησης, και προσπαθούν με φαμφάρες και αναλύσεις να πείσουν ότι δικαίως βρίσκονται στην θέση που είναι και όχι επειδή είχαν τις άκρες για να εκλεγούν.
Ενδεικτικό παράδειγμα της ανικανότητας αυτών των βρικολάκων του δημόσιου χρήματος, είναι ότι τα λαμόγια που είναι οι πλέον άχρηστοι και περιττοί για όποια επιχείρηση ή χώρο εργασίας, πάντοτε ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι επικεφαλής, καταφέρνουν να τουμπάρουν όλους αυτούς τους ανίδεους τσαρλατάνους.
Δεν έχουν την δυνατότητα να διακρίνουν και να βασιστούν σε εργαζόμενους που μπορούν να τους βγάλουν ασπροπρόσωπους, αντιθέτως βασίζονται στους εργαζόμενους – κηφήνες, τους οποίους έχουν από κοντά.
Η ανικανότητα των αιρετών είναι έκδηλη και από κάτι ακόμα…
Από την μεταπολίτευση και έπειτα έχουν βουλιάξει και απαξιώσει στην συνείδηση του κόσμου τον δημόσιο τομέα. Εντωμεταξύ υπάρχει τέτοια αλληλεγγύη μεταξύ των αιρετών, που δεν θα ακούσεις κάποιον να χρεώνει στον προκάτοχο του το όποιο μπάχαλο συναντά, αλλά στους εργαζόμενους που μπορεί να βρίσκονται χρόνια σε μια υπηρεσία ή επιχείρηση, αναγκασμένοι να τρώνε στην μάπα, όλους αυτούς τους ΜΑΠΕΣ!
Αναρωτιέμαι ποιος από όλους αυτούς που είναι αιρετοί σήμερα στον δήμο μας, έχει να επιδείξει προσωπικό έργο, χωρίς τις πλάτες του όποιου κόμματος που ανήκει, ποιος από αυτούς έχει εργαστεί στον ιδιωτικό τομέα, και μέχρι που κατάφερε να φτάσει η καριέρα του.
Πάρτε τους έναν – έναν, θα διαπιστώσετε ότι αν υπάρχει ένας λόγος που ασχολούνται με τα κοινά είναι, επειδή δεν θέλουν να εργαστούν.
Όλοι θέλουν να είναι διευθυντές, κάποιοι φιλάνε κατουρημένες ποδιές προκειμένου να μην χάσουν τα προνόμια, το παίζουν δήθεν ιδεαλιστές, αλλά στην πραγματικότητα πουλάνε και την μάνα τους προκειμένου να μην εργαστούν!
Αυτοί οι κηφήνες της τοπικής πολιτικής σκηνής της πόλης μας, καταφέρονται με τα χειρότερα λόγια στους εργαζόμενους στον δήμο. Έχουν την χειρότερη εντύπωση για τις δυνατότητες και τις ικανότητες εργαζόμενων στις δημοτικές επιχειρήσεις, δεν εμπιστεύονται κανέναν, και λειτουργούν με ιδία βούληση μέχρι να τα κάνουν εντελώς ΣΚΑΤΑ.
Είναι τόσο ανίκανοι που δεν μπορούν, έστω, να ξεχωρίσουν τους «σοβαρούς» από τους «χαβαλέδες» που εργάζονται στον δήμο. Και πώς να μπορέσουν εφόσον είναι παντελώς ανίδεοι με το αντικείμενο που θα καταπιαστούν, δέχονται να γίνονται πρόεδροι σε μία δημοτική επιχείρηση, ασχέτως αν κατέχουν την απαιτούμενη τεχνογνωσία.
Το κορυφαίο σημείο της καταστροφικής θητείας τους σε μια επιχείρηση ή σε μια υπηρεσία του δήμου, είναι όταν μετά από τις εκ των προτέρων αποτυχημένες αλχημείες τους, καταλήγουν ότι η επιχείρηση πρέπει να κλείσει, ή ότι πρέπει να γίνουν περικοπές στο προσωπικό, ή ότι το προσωπικό δεν παρουσιάζει τις απαραίτητες ικανότητες για να βοηθήσει την επιχείρηση να είναι βιώσιμη.
Και όλα αυτά, ενώ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι είναι περαστικοί από τον δήμο, ότι δεν είναι βέβαιο αν μετά το πέρας της τετραετίας θα καταφέρουν να μαζέψουν τα κουκιά για να επανεκλεγούν.
Απλά αφοδεύουν όσο τους παίρνει, και τελικώς μας αφήνουν τα περιττώματα τους.
Αντί να βασιστούν στους εργαζόμενους και να συνεργαστούν, αντί να μοιράσουν αρμοδιότητες και να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο, και αναλόγως να επιλαμβάνονται, αυτοί θέλουν να τα ξέρουν όλα, θέλουν να γίνονται όλα όπως το ξερό τους το κεφάλι αποφασίζει.
Αυτός ο συγκεντρωτισμός που είναι χαρακτηριστικό της νυν δημοτικής αρχής, αποτελεί και ενδεικτικό της άγνοιας σχετικά με την διοίκηση, και φυσικά έχουμε δείγματα μετά από δύο χρόνια μια προβληματικής αντίληψης που αφορά τον σχεδιασμό, και την διαχείριση του έμψυχου και άψυχου δυναμικού του δήμου.
Παρά τα δείγματα αυτά, δεν μασάει κανείς τους, συνεχίζουν και παίζουν το βιολί τους, συνεχίζουν να αποδυναμώνουν με τις επιλογές τους τις επιχειρήσεις, στραγγαλίζουν το μεράκι και την διάθεση για προσφορά των εργαζομένων, αλλά κατά τα άλλα διοικούν.
Αυτό το βιολί πρέπει να σταματήσει ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ του δημοσίου χρήματος.
Πάρτε το χαμπάρι, ότι είσαστε περαστικοί και οι κυρίως ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ για ότι στραβό μπορεί να συμβαίνει στον δήμο και στις δημοτικές επιχειρήσεις. Δεν είναι οι εργαζόμενοι εκείνοι που παίρνουν τις αποφάσεις, δεν είναι οι εργαζόμενοι που κάνουν τις επιλογές για το πώς θα λειτουργεί ένα γραφείο ή μια επιχείρηση. Εσείς είστε εκείνοι που έχετε βαλτώσει τον δημόσιο τομέα, εσείς είσαστε εκείνοι που απολαμβάνεται τις βολικές καρέκλες, εσείς είσαστε εκείνοι που ξεκοκαλίζεται το δημόσιο χρήμα, χωρίς να έχετε ούτε καν τα τυπικά προσόντα.
Αν τύχει και ξανακούσω για δημοτικούς συμβούλους που το παίζουν διευθυντές, να είσαστε σίγουροι κύριοι ότι την επόμενη φορά θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα.