Η αλήθεια έχει καταντήσει μία έννοια η οποία έχει γίνει λάστιχο, θεωρείται υποκειμενική, ενώ η χρήση της λέξης γίνεται όχι για την σημασία της έννοιας όσο για παραπλάνηση και δημιουργία εντυπώσεων.
Δε μπορεί η αλήθεια να περνάει από το φίλτρο της προσωπικής αντίληψης ή προτίμησης. Πρόκειται για μία απόλυτη έννοια που δεν σηκώνει διαπραγματεύσεις ως προς την σημασία της. Δεν είναι πως βλέπει ο καθένας μας την αλήθεια, αλλά αν θέλει να την δει.
Η αλήθεια είναι εκεί και περιμένει, και αν κάποιος καταφέρει να διαστρεβλώσει το αληθές, αυτό δε θα κρατήσει για πολύ.
Η ετυμολογία της λέξης στηρίζεται στο α- στερητικό και την λήθη.
αλήθεια σημαίνει κάτι που δεν ξεχνιέται, κάτι που μένει, το πιο εντυπωσιακό είναι ότι δεν αναφέρεται μόνο στα καλά αλλά και στα άσχημα, και εκεί είναι που την πατάνε πολλοί.
Θυμάμαι πριν από χρόνια σε μία από τις τηλεοπτικές εκπομπές του Χατζηνικολάου, ο οποίος είχε κάνει την εξής ερώτηση σε κάποιον καλεσμένο πολιτικό…
«ποια είναι τελικά η αληθινή αλήθεια?»
Ενδεικτικό ότι η λέξη έχει χάσει το νόημα της.
Οι περισσότεροι αλήθεια θεωρούν κάτι που έχει να κάνει με το συμφέρον τους, αντιλαμβάνονται την αλήθεια μέσα από συνειδητά ή ασυνείδητα φίλτρα που και πάλι έχουν να κάνουν με τον μικρόκοσμο τους.
Η αλήθεια δεν είναι ιδιωτική υπόθεση, ούτε προσαρμόζεται κατά το δοκούν…
Η αντίληψη της αλήθειας είναι απαιτεί συνείδηση, απαιτεί αίσθημα δικαίου, ειλικρίνεια με το μέσα μας.
Έτσι και αλλιώς είπαμε… η αλήθεια είναι έξω και περιμένει…
όσο και αν χτυπιόμαστε, όπως είπε και ο μπάμπαλος, όσο και να προσπαθούμε να την προσαρμόσουμε στις δικές μας ανάγκες, αυτή δε θα αλλάξει…
Εδώ προκύπτει κάτι ακόμα.
Όπως έχουμε διαπιστώσει, κάποιοι βασισμένοι στην κοντή μνήμη της κοινωνίας, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται ρόμπες… δεν έχουν καμία συστολή να βρεθούν αντιμέτωποι με τα ίδια τους τα λόγια ή τις πράξεις.
Γι’ αυτόν το λόγο η συνείδηση είναι θεμελιώδης παράγοντας για την αλήθεια, όπως επίσης και η ηθική.
Ας πούμε… πως ένας άτιμος μπορεί να ζητάει την υποστήριξη άλλων για το καλό τους?
Και όμως γίνεται πολύ εύκολα. Ο ανήθικος έχει τον τρόπο να διυλίζει την ανήθικη ιδιοσυγκρασία του, να παραποιεί την αλήθεια για καλό σκοπό, και τελικά να κοιμάται ήσυχος.
Διαβάζοντας κανείς τα δελτία τύπου των παρατάξεων, υπάρχει διάχυτη η ανάγκη ο καθένας να πείσει τον κόσμο για το αληθές. Φτάνουμε στο σημείο να διαπιστώνουμε ότι παρουσιάζονται 2-3 αλήθειες, και από τα σχόλια διαπιστώνω ότι ως αληθινό αποδέχεται ο καθένας την «αλήθεια» της παράταξης που υποστηρίζει… χωρίς να διαβάσει ενδεχομένως την «αλήθεια» της άλλης παράταξης… γιατί πολύ απλά δεν τον νοιάζει η αλήθεια, την έχει γραμμένη στα παλιά του τα παπούτσια, δεν θέλει να δει άλλη αλήθεια από αυτή που τον βολεύει.
Και φανταστείτε ότι αυτό συμβαίνει στην μικρή μας κοινωνία του Ηρακλείου, που ακόμα και τα όποια συμφέροντα δεν θεωρώ ότι αξίζει κάποιος να ξεπουληθεί για να τα καρπωθεί.
Ο μεγάλος χαμένος σε όλο αυτό είναι η αλήθεια, η ηθική, η κοινωνία.
Εδώ είναι η ευθύνη του καθενός μας, να προστατεύσουμε την υπόληψη μας για να μη κατρακυλήσουμε σαν κοινωνία ακόμα περισσότερο στα σκατά.
Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…